De ervaring van Kaat

Toen lipoedeem therapeut Rachel me vroeg of ik mijn verhaal wou delen met jullie allen, heb ik meteen toegezegd. Belofte maakt schuld, dus niet veel later tokkelen mijn vingers over het toetsenbord terwijl ik me afvraag hoever in de tijd ik hiervoor best terugga. Laat ons beginnen bij het begin, dat vertelt het makkelijkste…

Mijn jongere zusje heeft mooie benen. Altijd al gehad eigenlijk. Ik daarentegen had als jong kind rare ‘sabelbenen’. Witte exemplaren die helemaal konden overstrekken en die meestal paars uitsloegen. Wanneer ik de pubertijd naderde (zo rond mijn 14 jaar), werden mijn benen er niet beter op. Ik kreeg zadeltassen aan de heupen, dikke kuiten, en de gevreesde cellulitis op mijn bovenbenen en achterwerk. En zware bovenbenen, laten we dat zeker niet vergeten. Alvast in vergelijking met de rest van mijn lichaam.

Wat schaamde ik me voor mijn benen. Een gevoel dat eigenlijk nooit is verdwenen. Ok, ik had cellulitis, zoals de meeste vrouwen, toch? So what. Maar ongeveer 10 jaar geleden schrok mijn zusje zich te pletter toen ze mijn benen zag terwijl ik me omkleedde. “Oh Kaat, jouw benen! En die knieën!”. Natuurlijk zag ze ze anders nooit, want ik droeg enkel lange broeken en lange rokken of jurken. Shortjes? Die heb ik gewoon niet. Korte rokjes? Nooit gedragen. Aan het strand in bikini? “Wacht even, ik trek eerst snel iets aan om naar het water toe te lopen”. Ook een vriendin wees me op mijn ‘oneffen’ benen toen we samen gingen shoppen. Wat voor mij inmiddels ‘normaal’ was, deed anderen blijkbaar toch even schrikken. Maar naast het vreemde uitzicht, kreeg ik vooral de laatste jaren ook echt lást in mijn benen. Wat een loodzware benen had ik toch. Maar dat was het gevolg van een burn-out in 2015. Dacht ik. En wat deed het pijn als onze 2 poezen met hun kleine pootjes op mijn benen kwamen staan om te knuffelen. Of hoe vervelend was het wanneer mijn lieve man me speels op mijn billen sloeg tijdens het voorbij stappen, want aaargh… dat voelde niet goed. En ’s nachts haalden mijn ‘tintelende’ benen me uit mijn slaap.

Vooral ook de laatste jaren ging mijn lichaam nóg meer veranderen. Bovenaan droeg ik maatje 36, maar onderaan kwam er steeds een maatje bij. Hoe frustrerend was het, dat ik dat niet kon tegenhouden. Wat gebeurde er toch? Ok, sporten deed ik niet, en ik zondigde wel al eens want pizza en frietjes zijn wel écht lekker, toch? Momenteel draag ik bovenaan maatje 38 (want ook de bovenarmen nemen steeds toe en werden bobbelig), en onderaan maatje 42. En dat voelt niet goed, want kleding past gewoon niet mooi meer. Shoppen en mezelf in de spiegel zien in de winkel… een ramp. Ik kan er zo van huilen.

In december 2020 kreeg ik de diagnose ‘Lipoedeem en Lymfodeem’. Geen cellulitis dus. Een klap in het gezicht. Heel even stond mijn wereld stil. De horrorverhalen volgens dokter Google beloofden niets goeds. En het advies van de reguliere artsen -aan lipoedeem kan je helaas niets doen en je moet ermee leren leven- hielp al evenmin.

Maar wie me kent, weet dat ik niet zomaar opgeef. Ik zou álles doen om lipoedeem te verslaan, want gaat niet, bestaat niet, zeg ik vaak. Dagelijks worstelde ik met het aan- en uittrekken van die verdomde steunkousen. Winter en zomer had ik ze aan. Op vakantie in Frankrijk was het puffen, dat hoef ik jullie niet te vertellen. Maar ze gaven verlichting, dus het gesleur en getrek nam ik erbij. Meteen na de diagnose heb ik intensieve compressietherapie gevolgd. Dat was pas een echte teleurstelling, want het gaf nul verschil. Voor mij althans, want er zijn lotgenoten die er wél baat bij hebben. Daaropvolgend heb ik een hele rits kinébeurten afgewerkt met ingezwachtelde benen. Daar heb ik een beetje vooruitgang mee geboekt, maar dat bleek om vocht te gaan, want een volgende meting zaten er alweer heel wat centimers bij. Terug naar af dus. Ook thuis zwachtelde ik zelf en ging volop springen op mijn mini-trampoline. Een vriendin raadde me Herbal Life aan, en daar heb ik lang over getwijfeld. Shakes heb ik eigenlijk niet gebruikt, maar door te bewegen en gezonder te eten, voelde ik wel algemene verbetering. Ik had meer energie en mijn benen werden een klein beetje slanker. Er gingen zelfs enkele kilootjes af. Maar… de bobbels en putten bleven mijn benen ontsieren. De moed zakte me in de schoenen want ik had écht hard gewerkt en dit was het povere resultaat…. Dus ging ik me terug inlezen.

Lipoedeemfora spraken over Quadrivas Therapie. Dit zou hét redmiddel voor onze lipoedeembenen zijn. Na lang wikken en wegen, zette ik me op de wachtlijst. En eindelijk mocht ik bij Rachel gaan. Zij raadde me aan mijn benen het werk zélf te laten doen, en de steunkousen uit te laten. Ik zwierde ze bij thuiskomst meteen de prullenmand in. Wat een verademing. Na de eerste behandeling voelden mijn benen zelfs al lichter. Op moment van schrijven heb ik 11 beurten achter de rug. Zie ik al een verschil aan mijn benen? Neen, dat niet. Maar geen reden tot paniek, zegt de therapeut.

Maar toen we laatst op gezinsuitstapje gingen naar de Efteling, kon ik moeiteloos een hele dag wandelen. Voordien zat ik vaak op een bankje te wachten en uit te rusten omdat elke stap er één teveel was. Dus van die verbetering word ik écht gelukkig, en als ik heel eerlijk ben, dat geeft me hoop. Hoop op armen en benen die ooit geen pijn meer doen, maar genieten van een aanraking. Armen die ik langer dan 20 seconden de lucht in kan houden, want ook dat hoort bij lipoedeem. Hoop op GEZONDE ARMEN EN BENEN binnen enkele maanden, want dat is mijn doel! Voor minder gaan we niet, want…. gaat niet, bestaat niet, toch?!

Dankjewel Rachel, dat we dit samen kunnen doen.